سخنی از پائولو کوئیلو

تناقض، چشمگیرترین خصلتِ آدمی ست.
شتابِ عجیبی داریم که بزرگ شویم و سپس برای کودکی از دست رفته مان دلتنگی می کنیم.
برای کسب پول خودمان را بیمار می کنیم و آنگاه پولِ مان را خرج می کنیم تا سلامتی مان برگردد.
طوری زندگی می کنیم که گویی هرگز نمی میریم و چنان می میریم که انگار هرگز زندگی نکرده ایم.